தயவு செய்து உங்கள் அழுகையை நிறுத்துங்கள்.

 
 

 அற்புதங்கள்  எங்கும்  சூழ்ந்துள்ளன...  வாழ்வின்  மீளமுடியாத  துயரத்திலிருந்து  தொடங்குகிறது அற்புதத்திற்கான  முதல் கணம்...எனவே  துயரங்களைக் கொண்டாடுங்கள்....-நம்மாழ்வார்

‘குமுதம்’ கிருஷ்ணா டாவின்சியின் நினைவேந்தல், லயோலா கல்லூரியின் ஒரு அரங்கினுள், நேற்று மாலை 6 மணி துவங்கி 9 மணி வரை நிகழ்ந்தது.அவரது தகனத்துக்கு சுமார் 30 பேர் வரை மட்டுமே வந்திருந்த்து கண்டு பெரும் துயரடைந்திருந்தேன்.அதற்கு ஆறுதலாகவோ என்னவோ நேற்றைய கூட்டத்திற்கு பத்திரிகையாளர்களும் கிருஷ்ணாவின் ஏனைய நண்பர்களுமாய் 200 பேர்களுக்கும் மேல்  கூடிவிட்டார்கள்.

அரங்கினுள் நுழையும் இடத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த கிருஷ்ணாவின் சில புகைப்படங்களைப்பார்த்த போதே கண்ணில் நீர்கோர்க்க ஆரம்பித்து,கிருஷ்ணா கிடாரில் கார்டு பிடித்துக்கொண்டே பாடிய விஷுவல்களைப்பார்த்தபோது வந்த அழுகையை அடக்க பெரும்பாடு பட்டேன்.

பேட்டி எடுத்தது,செய்தி எழுதியது,கதை விவாதத்தில் கலந்துகொண்டு உடன்பணியாற்றியது என்கிற வகையில் கிருஷ்ணாவுக்கு சினிமாக்காரர்கள், எனக்குத்தெரிந்தே, ஒரு 500 பேரையாவது தெரியும்.ஆனால் நேற்று வந்திருந்த சினிமாக்கார்கள் இயக்குனர் லிங்குசாமி,இயக்குனர் எஸ்.எம்.ராஜூ,தோழர் நடிகை ரோகிணி மற்றும் நிகழ்ச்சியை ஒருங்கிணைப்பு செய்த இயக்குனர் ராம் ஆகிய நால்வரே. [ வேறு யாராவது வந்திருந்து நான் குறிப்பிடத்தவறியிருந்தால், என் இறுதி யாத்திரையில் கலந்துகொள்ளாமல் வெளிநடப்பு செய்து என்னைப்பழி வாங்குங்கள்.]

பாஸ்கர் சக்தி, தேனி ஈஸ்வர் போன்ற இனிய நண்பர்களை என்றுமே சினிமாக்காரர்களாக பாவிக்க விரும்பவில்லை என்பதால் அந்த பட்டியலில் அவர்கள் இல்லை.[எப்பவுமே என் மேல பாசக்கார பாஸ்கர்சக்தி, கோவமா இருக்கார்னு எவண்டா சொன்னது?]

கிருஷ்ணாவைப்பற்றிய நினைவுகளை அவரது அக்கா உஷா துவக்கி வைக்க, அடுத்து பேச வந்த அவரது அப்பா, பேசியதை விட அதிகம் அழுது உயிரை உருக்கினார்.

இன்னொரு நண்பர், கிருஷ்ணாவின் மேதமையைப்பற்றி குறிப்பிடும்போது,’’ இன்றைய காலகட்டத்தில் சினிமா, இசை,இலக்கியம், பத்திரிகைத்துறை என்று எதை எடுத்துக்கொண்டாலும் அரை வேக்காடுகள் மலிந்து விட்ட சூழலில், கிருஷ்ணா போன்ற மேதமைகள் வெளிப்படாமலே மறைந்து போகிற துர்பாக்கிய நிலை குறித்து வேதனைப்பட்டார்.

இப்படி ஒவ்வொரு பேச்சுக்களும் கிருஷ்ணாவைப் பற்றிய நினைவுகளை மீட்டெடுத்துக்கொண்டிருக்க, ‘குமுதம்’ எஸ்.ஏ.பி.யின் மகள் கிருஷ்ணா நிகழ்த்திய உரை,நினைவேந்தல் நிகழ்வின் ஆகச்சிறப்பு வாய்ந்ததாக அமைந்தது.

நான் குமுதத்தில் சுமார் 45 மாதங்கள் வேலை பார்த்திருந்தாலும்,எஸ்.ஏ.பி.யின் மகள் இந்த கிருஷ்ணா ஆச்சியை அலுவலகத்தில் ஒரு வாரமும், அவர்களது வீட்டுக்குச் சென்ற இருமுறையும் மட்டுமே சந்தித்திருக்கிறேன். 

நல்ல பண்பாளர். நமக்கு முதலாளி என்ற உணர்வை ஒருபோதும் ஏற்படுத்தாதவர்.

எடிட்டோரியல் பொறுப்பு ஏற்பதற்காக அலுவலகம் வந்த அந்த ஒரு வாரத்தில் தினமும் கைநிறைய 10 ரூபாய் நோட்டுக்களை மாற்றிக்கொண்டு வருவார்.மீட்டிங் நடந்துகொண்டிருக்கும்போதே, எளிமையான சில கேள்விகளோடு மினி க்விஸ் நடத்துவார். பதில் சொல்பவர்களுக்கு பத்து ரூபாய்.

எங்கள் எடிட்டோரியல் ஆசாமிகளின் அந்த வார அபிராமி தியேட்டர் கேண்டீன் செலவுகள் எல்லாவற்றையுமே ஆச்சியின் அந்த பத்து ரூபாய்கள் பார்த்துக்கொண்டன.

அந்த இனிமையான ஒரு வாரத்துக்குப்பிறகு, அவரது அலுவலகத்தை விட்டே அவர் விரட்டப்பட்ட கதை பழைய கதை. இப்போது அது ஊரெல்லாம் அறிந்த பெருங்கதை.

கிருஷ்ணா குமுதத்துக்குள் எப்படி வந்தார் என்பதை விவரித்த ஆச்சி, ‘இத்தனை ஆண்டுகள் பணி புரிந்த கிருஷ்ணாவுக்கு குமுதத்தில் எங்களால் ஏன் நினைவஞ்சலி  செலுத்த முடியவில்லை என்பதை இங்கே உள்ள பலரும் அறிவீர்கள். ஆனால் அடுத்த ஆண்டு நாங்கள் குமுதத்தில் எப்படி நினைவஞ்சலி செலுத்துகிறோம் என்பதைப்பார்க்கத்தான் போகிறீர்கள் என்பதை சூசகமாகக்குறிப்பிட்டார்.

ஆச்சி குறிப்பிட்டது பற்றி நான் விளக்கம் எதுவும் கொடுக்கப்போவதில்லை. குமுதத்தின் உள்நாட்டு அரசியல் தெரிந்தவர்களுக்கு சுலபமாக இது விளங்கும்.மற்றவர்களுக்கு விளக்க,இது சரியான இடமும், தருணமுமல்ல.

’ஒரு அற்புதமான வாழ்வை வாழ்ந்து முடித்துவிட்டுபோன கிருஷ்ணாவை நினைத்து பரவசம் மட்டுமே அடையவேண்டுமே ஒழிய, இனியும் யாரும் அவருக்காக அழக்கூடாது’ என்ற கிருஷ்ணா ஆச்சி ஒரு நெகிழ்வான குட்டிக்கதையும் சொன்னார்.

தம் ஒரே குழந்தையின் மேல் பேரன்பு கொண்டிருந்த பெற்றோர்கள் அவர்கள். ஒரு நாள் எதிர்பாராதவிதமாக அந்தக்குழந்தை இறந்து விடுகிறாள்.பெற்றோருக்கோ உலகமே இருண்டு  போனதுபோல் ஆகிறது.வந்த உறவினர்கள் ஆறுதல் சொல்லி திரும்பிப்போய்விட்டார்கள். நாட்கள் நகர்கின்றன.ஆனால் அந்தப்பெற்றோரின் அழுகை கொஞ்சமும் குறைந்த பாடில்லை.

ஒரு நாள் அந்த தந்தையின் நினைவு தப்பி, வேறு ஒரு வெளிதனில் பிரவேசிக்க, அங்கே நூற்றுக்கணக்கில் குழந்தைகள் விளையாடிக்கொண்டிருந்தன, இன்னும் சற்று உற்று நோக்குகையில் தங்கள் குழந்தையும் அங்கே விளையாடிக்கொண்டிருப்பதை அந்த தந்தை கண்டார்.

சற்று நேரத்தில் இருள் சூழத்துவங்க, அந்தக்குழந்தைகள் கையில் மெழுகுவர்த்தியை ஏந்திக்கொண்டு தங்கள் இருப்பிடம் நோக்கி நகரத்துவங்கினர்.

அதன்படியே இவர்களது குழந்தையும் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை ஏற்ற முயல அது தொடர்ந்து அணைந்துகொண்டே இருந்தது.

தந்தைக்கோ ஆற்றமாட்டாத ஆதங்கம்.  மகளிடம் கேட்கிறார்,’மகளே மற்ற பிள்ளைகளெல்லாம்  மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றிக்கொண்டு, தங்கள் இருப்பிடம் நோக்கி சென்று விட்டார்கள்.உனக்கு மட்டும் ஏன் அது அணைந்து அணைந்து போகிறது?

அதற்கு அந்த மகள் சொன்னாள்,’’ அப்பா மற்றவர்களின் பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளுக்காக போதுமான அளவுக்கு அழுதுவிட்டு அடுத்த வேலைகளைப் பார்க்க போய்விட்டார்கள்.ஆனால் நீங்களும் அம்மாவும் பலநாட்களாகியும் அழுகையை நிறுத்தாமல் தொடர்ந்து வருகிறீர்கள்.

 தயவு செய்து உங்கள் அழுகையை நிறுத்துங்கள்.

உங்கள் கண்ணீர்தான் தொடர்ந்து என் மெழுகுவர்த்தியை அணைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது.

 கிருஷ்ணாவின் மறைவு குறித்த இதற்கு முந்தின பதிவைப் படிக்க...http://ohoproduction.blogspot.com/2012/04/blog-post_05.html